Bir anı sevmişken, öyle hatıra bırakacak şekilde, fotoğraflarla anısı olan hediyelik vb. Şeylerden değil ha, gerçekten saf bir şekilde sevmişken, aklımıza sadece o anı yaşamak gelir. Yaşarsın, belki 5 saniye belki 1 dakika belki saatler ya da günler. Ve eğer gerçekten sevdiysen, sevdiysek hiç bitmemesini isteriz fakat biteceğini kabul ederiz ve sonunda biter. Bu bazen aşk, bazen bir mekan, bazen bir yudum kahve, bazen cenaze bazen ise basit bir sohbettir. Fakat biz bu mutlulukları fotoğraf makinesiyle bozmaya, geçmişi düşünerek unutmaya kalkıyoruz.”Overthink”’ diyorlar galiba. Benim deyimimle düşünüyorken aşmış olmak. Bazen kedi gibi 9 canlı zannediyoruz kendimizi. Bazen ise tek canımız olduğunu zannedip pes ediyoruz hemen. Yazı yazmaktan bile yoruldum, izlemekten, oynamaktan, konuşmaktan yoruldum. Kedimi sevmekten yorulmadım ama sevmeye ihtiyaç duymaktan yoruldum. Sevilmeye ihtiyaç duymaktan yoruldum. Neden böyle yaratmış vücudumuzu? 2 hormon salgılanınca aşık zannediyoruz ve 2 hormon salgılanınca bağımlıya dönüyoruz. Bazen yaşamak için yaşamış oluyoruz ve bunu fark edince yaşamak istemiyoruz. Bazen bir mutluluktan dolayı ömür boyu mutlu kalacak gibi hissediyoruz. Bir üzüntüde yine pes ediyoruz. Ee insan evladıyız ya işte. İnananlar ve inanmayanlar. Tapanlar ve tapmayanlar. Ne farkımız var acaba? Hayvanla insan arasındaki fark kadar galiba. Amaçsız geliyor böyle deyince yaşam. 3 ihtiyaç olmasa ölecek olmak. 5 vakit olmasa yanacak olmak. Bence asıl cehennem ateş değil. Ateşin olmaması. Asıl karanlık ışıksızlık değil. Işığın hiç olmayacak olması. Asıl kurtuluş cennet değil, cennetin gösterilmiş olması. Hiç sorgulamamak bile yakıyor, çok sorgulamak yine yakıyor. Zincirler içerisinde özgürüz kabul ediyorum. Zincirleri sevmesem bile sahibime tapıyorum. Belki bir hayvanım, tapıyorum ve zincirlerime şükrediyorum. Kızanlar zincirlerine baksınlar, ben anahtarıma bakıyorum.
7 Nisan 2025