Ve cehennemin en alt katmanında kalan insanlık,
Düşüncelerinin altına saklanmış yaratık,
Zombileşmiş bir yaşam ve hepsini bir tutan tanrımız.
Hayat yaşamak için değil sona ulaşmak içinmiş meğer.
Cennet, cehennem ve vadedilenler; bir umut olmasa, boşluktan başkası değilmiş meğer.
Yaşamak zannedilen bu ölüm, suya muhtaç bizler için kurumuş birer histen başkası değilmiş meğer.
İntihar çığlıklarının altında gizlenen ölümlüler, ölmekten değil umutsuzluktan korkmuşlar.
Oysaki bizler umutsuzluklar içinde ölümden de korkmayanların çocuklarıyız.
Oysaki bizler cehennemin en alt katmanını hak edene kadar cennete giremeyecek çocuklarız.
Bazı sessiz çığlıkları duymaktan yorulmuş,
Çığlık atamayacak kadar bitkin düşmüş ruhların esintisiyiz bizler.
Ölümden korkan, ama ölmek için can atan insanlarız bizler.
Bizlerin en ortasındayım ben.
Küllerimden doğarken ben;
Ruhumu ateşle terbiye ediyor içim.
Ateşle yeniden doğuyorum.
Kendi cehennemimde yanıyor ruhum.
Yalnız değilim fakat yalnızmış gibi sesim.
Korkmuyorum fakat kontrolsüz zihnim.
Gökyüzünden süzülen melekleri göremeyecek kadar bitkin kalbim.
Aşka değil şiirlere bitmiş zihnim.
Parçalanmış umutları harcadım hepsine.
Hepsini 18 lik bir kadeh viskiye.
Uyumsuzların arasındaki uyumsuzdum ben.
Düşünemeyenleri düşünendim ben.
Belki yedincioğul değildim fakat,
Yedincioğul ile büyüyendim ben.
Omurgasızlar arasında dik durandım ben.
Ve buradayım,
Adaletin yok oldugu bir diyardayım,
Umutların sönük kaldığı taraftayım.
Yaşamanın iyilik zannedildiği zamandayım.
Cehennemin ilah olduğu zamandayım.
Viskimin ise, son yudumundayım…
