“Niye olmadı ki” diye geçirdim içimden arsızca. Sanki her şey benim elimdeymiş, kontrolüm altındaymış gibi. Biliyordum oysa; her şeyin, her şeyin sahibi olanın elinde olduğunu. Fakat içerimde birileri kabullenememişti demek ki bu apaçık gerçeği. En azından o zamana kadar kabullenememişti. Verilebilecek her şeyi vermiştim karşılığında. Tüm tekerlekleri rayına dizmiş sürüyorum sanmıştım treni. Lakin lokomotifinde bulunduğum o trenin makinist koltuğuna gölgem bile demiyormuş meğer. Dört köşesinde voltalar savururken seyreyliyormuşum öylece.
Kısa lafın daha da kısası; kaşlarını ne kadar sert çatarsan çat, alnın genişliyor sadece. Ve gözlerini ne kadar uzağa dikersen dik, ancak kaşlar ve saçlar arasına varıyor.
